لعنت به اشکهایت اگر بریزند بعد از مرگم,که تا بودم برای من نبودی...چقدر ار بودنت حسرت به ارث بردم و از رفتنت درد...
عشق من,این شعر نیست,این مسخره ترین وصیت نامه ی دنیاست,خبرم که آمد
بخند,از ته دل بخند به حماقت عاشقانه ام,تا بعد از رسیدن به جهنم آن دنیا
بی حسرت بسوزم...
نشد کنار من شاد باشی,خیالی نیست,لا اقل این دم آخر به من بخند...